Οι μοιραίες υπογραφές Παπανδρέου.!!
Αργά ή γρήγορα, είτε πιάσουν τα κολπάκια του είτε όχι για να μείνει όσο γίνεται περισσότερο ακόμα στην προεδρική καρέκλα του ΠΑΣΟΚ, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου θα αποχωρήσει νομοτελειακά και από το κόμμα του πατέρα του και από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
Το τι θα πράξει μελλοντικά λίγο μας ενδιαφέρει. Θα μπορούσαμε εύκολα να του ευχηθούμε καλό ταξίδι όπου κι αν πάει, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να του υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει το πολύ ζωηρό μετεκλογικό ενδεχόμενο να πρέπει να μείνει εδώ, αφού κάποιοι από τώρα σκέφτονται να του ζητήσουν να απολογηθεί για μια σειρά πράξεων που τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα την Ελλάδα.
Όχι μόνο εκείνος, αλλά και οι συνυπηρετήσαντες με αυτόν, με ομόφωνη στήριξή τους στις αποφάσεις του.
Παρενθετικά, να επισημάνω ότι δεν υπήρξε η παραμικρή διάψευση ή αντίδραση σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας Το Παρόν, που ανέφερε ότι ο Παπανδρέου, για να φύγει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ζητά πρώτα να έχει εγγυήσεις ότι δεν θα κυνηγηθεί για τις βλαπτικές πράξεις της διακυβέρνησής του, που του καταμαρτυρούν πλέον και πολλοί εκ των «πράσινων συντρόφων» του.
Ποιες είναι αυτές οι βλαπτικές πράξεις; Όσες βιώνει ο ελληνικός λαός από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα, με πύρινες... ουρές που θα φτάσουν μέχρι τη δεκαετία του 2020.
Αλλά είναι μόνο αυτές που θα πρέπει να καταγραφούν στον πολιτικό φάκελο του πιο αποτυχημένου εκλεγμένου πρωθυπουργού όλων των εποχών, αφού η θητεία του κράτησε μόλις είκοσι πέντε μήνες και κάτι ημέρες, αποχωρώντας από τη θέση του με την πλήρη κατακραυγή ακόμα και εκείνων που τον εμπιστεύτηκαν και τον ψήφισαν;
Ασφαλώς όχι.
Σε αδρές γραμμές, σε μεγάλες επικεφαλίδες, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου στη θητεία του ως πολιτικού –και, μάλιστα, σε καρέκλες υψηλής ευθύνης– χρεώ νεται με τις εξής τρεις πολύ σημαντικές υπογραφές:
1. Το 2002, ως υπουργός Εξωτερικών, υπέγραψε τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ελεύθερη εισαγωγή αγροτικών προϊόντων από τρίτες χώρες.
2. Το 2003, ως υπουργός Εξωτερικών, υπέγραψε τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη «χωματερή» των λαθρομεταναστών, που ακούει στο όνομα «Δουβλίνο ΙΙ».
3. Το 2010, ως πρωθυπουργός, έδωσε το «πράσινο φως» για να υπογραφούν το Μνημόνιο 1 και η πρώτη Δανειακή Σύμβαση με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.
Στην πρώτη περίπτωση,ο Γεωργιος Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε ουσιαστικά την υπογραφή του για την οριστική «ταφόπλακα» των ελληνικών αγροτικών ή θαλάσσιων προϊόντων, αφού –ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα– οι πατάτες Αιγύπτου, τα λεμόνια Τουρκίας, οι πορτοκαλοχυμοί Χιλής, οι ντομάτες Συρίας, τα ψάρια Μαρόκου, ο κρόκος Ιράν, το ρύζι Ινδίας ή Κίνας κ.λπ. κατέκλυσαν την αγορά σε τιμές ισοπεδωτικές, εφόσον ισοπεδωτικά είναι και τα μεροκάματα εκείνων που τα καλλιεργούν και τα παράγουν στις χώρες τους.
Η συγκεκριμένη υπογραφή του ΓΑΠ ήταν σαφές ότι ευνοούσε μόνο όλες εκείνες τις χώρες της Ευρωζώνης που δεν έχουν αγροτική παραγωγή και ήθελαν να ψωνίζουν πιο φτηνά από τρίτους, αντί από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Η συμφωνία του 2002 λύγισε τους πάντες στην ελληνική ύπαιθρο.
Ο ΓΑΠ, για μια ακόμα φορά, υπηρέτησε στη συγκεκριμένη περίπτωση τα ξένα συμφέροντα και μόνο.
Πάντως, σε αυτό το θέμα δεν θα τον άφηνα μόνο του να λογοδοτήσει στην Ιστορία. Συμμέτοχοι στο έγκλημα είναι και ο τότε υπουργός Γεωργίας, Γεώρ γιος Δρυς, και, φυσικά, ο τότε πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Σημίτης.
Ο πρώτος δεν αντέδρασε, απεναντίας συναίνεσε· ο δε δεύτερος είχε δώσει την εντολή, ως ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης...
Στην άλλη περίπτωση, του 2003, δηλαδή της συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ, μου είναι αδιανόητο να καταλάβω για ποιο λόγο ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε την υπογραφή του σε ένα ζήτημα που κατάντησε τη χώρα μας χωματερή των λαθρομεταναστών.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αποδέχτηκε να γίνει η Ελλάδα ο φράκτης που θα εμπόδιζε εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους, κυρίως από την Ασία, να προωθηθούν και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, με τις γνωστές ολέ θριες –ακόμη και εγκληματικές και αιματηρές– συνέπειες για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Μπορεί να μου πει κάποιος ότι για μια ακόμα φορά υπάκουσε στις προσταγές των ξένων, χωρίς να σκεφτεί τη χώρα του.
Θα του απαντήσω ότι αυτή είναι κοινή πεποίθηση που δεν αφορά μόνο στο Δουβλίνο ΙΙ, για το οποίο, πάντως, έχει δύο ακόμα συνενόχους: τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, και, φυσικά, και πάλι τον τότε πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Σημίτη.
Όσο για το Μνημόνιο 1 και τη Δανειακή Σύμβαση του 2010, που ήταν η αφετηρία των όσων συμβαίνουν μέχρι σήμερα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αυτά θα είναι έτσι κι αλλιώς η ναυαρχίδα των κατηγοριών, όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου